Het is weer even geleden dus tijd voor een update. Onze laatste avond in Sabang was mooi. Te meer omdat de plaatselijke bevolking op zaterdagavond 'uitgaat' wat niet meer betekent dan dreunende housemuziek draaien op het basketbalveld bij de pier. Ondertussen werd er fanatiek gebasketbald en gedronken. Aangezien ons hotelletje (ook wel beter omschreven als kippenhok) tegenover het basketveld lag, konden we meegenieten van de dreunende muziek. Milou heeft d'r herriestoppers, ik heb San Miguel! Dus met een paar biertjes op, ben ik zonder probleem in slaap gevallen zonder wakker te worden voor de volgende ochtend 6.30uur. Om 8.00 uur 's ochtends stonden we dan ook bij Green Verder klaar voor de vaart naar Port Barton (PB).Wat er over PB geschreven stond in de Lonely Planet, deed vermoeden dat dit plaatsje nog meer de laidback sfeer kent dan Sabang. Tijdens de boottocht zaten we met zes personen in een bangka die de kust volgde tot aan PB. PB ligt, net als Sabang aan de westkust van Palawan. Gelukkig was de zee vrij rustig dus op een houten kont, een stilvallende motor en wat flinke spetters na, was het goed te doen.Na zo'n 3,5uur bereikten we het strand van PB. In de boot hadden we inmiddels kennis gemaakt met een Duits stel uit de buurt van Frankfurt (Daniel en Jessica) en een Israëlisch stel uit Tel Aviv. Natuurlijk waren zij ook benieuwd wat er op dit moment allemaal speelt in Israël.Het is dan ook mooi om te zien dat zij zich, ondanks de problemen in het land, niet al te druk maken over de op handen zijnde oorlog daar. Het stel uit Tel Aviv had via iemand in Sabang geregeld dat ze konden kamperen op een onbewoond eiland. Gaaf natuurljk maar aangekomen in PB bleek dat ze nog even 800 pesos (ca. €16,- moesten betalen om per boot op dat eiland afgezet te worden. Wij konden samen met het Daniel en Jessica op zoek naar een accommodatie. Overigens zaten zij ook in PP al in hetzelfde hotel als wij. De nacht voor vertrek vanuit Sabang hadden ze nog wat meegemaakt. Omdat het personeel van hun resort naar het feest op het basketbalveld wilde, waren ze vergeten het vuur in hun cottage uit te maken. Het gevolg was dat Daniel 's nachts dacht: 'waarom hebben we geen stroom meer?'. Toen hij buiten keek stond de cottage van het personeel naast hen in lichterlaaie. Oeps.... Gelukkig sloeg de brand niet over naar hun cottage en liet men de cottage van het personeel 'rustig' uitbranden. Ondanks onze reservering bij een ander hotel, kozen we in PB toch voor een cottage bij Summerhomes. In het midden van het strand gelegen zagen deze cottages er netjes en gezellig uit. We hadden cottage # 1, met uitzicht op zee. 'S nachts kon je met open raam, voorzien van muskietengaas, slapen. Je hoorde dus de zee en het geluid van de krekels. Heeeeerlijk! De middag van aankomst betrok de lucht al snel en kregen we een flinke plensbui. Gelukkig hadden we een overkapte veranda zodat we met een biertje erbij lekker buiten konden blijven zitten. Daniel en Jessica hadden een kamer in plaats van een cottage geboekt bij Summerhomes. Omdat zij ook de volgende dag wilde 'island hoppen', deelden we de kosten voor de boot. Een Zwitsers stel dat zij eerder hadden ontmoet,Manuel en Christina, haakten ook aan. Zij hebben beide hun baan opgezegd en zijn voor 16 maanden op reis. Azië, Afrika en dan Zuid-Amerika. Mooi hoor! Ook zij wilden een nacht op een eiland blijven dus de volgende dag zouden we met zes personen aan het hoppen beginnen en met vier personen terugkomen. Die zes werden er zeven. Een andere Duitse jongen, Eugen, sloot ook nog aan. Hij volgde onze reisroute in tegengestelde richting en had nog wel wat tips voor ons. Ook een reislustig type, gezien de bestemmingen die hij de afgelopen jaren bezocht had. Myanmar was hem toch wel heel goed bevallen. Voormalig Birma is nog niet zo lang open voor toeristen dus wie weet is dat nog eens een volgende bestemming om te bezoeken. Ook Daniel heeft al het nodige gezien. In 2007 heeft hij een jaar lang rond de wereld gereisd. Met bestemmingen als Argentinië, Brazilië, Cambodja, Thailand, Vietnam, Maleisië, Australië, N. Zeeland, Fiji, en weet ik wat nog meer heeft hij mooie reisverhalen die hij ook beschreven heeft in zijn boek 'Life is a journey'. Deze tekst staat ook met trots op zijn onderbeen getattoeëerd. De snorkeltour op zich was niet heel bijzonder. De eilanden zijn wel supermooi. Verlaten stranden, weinig tot geen toeristen in overvolle bootjes en een leuke groep mensen in onze boot. Ja, hier houden we het wel twee dagen vol. Natuurlijk viel ook tijdens deze tocht de motor weer stil. Onze kapitein was vergeten om de benzine bij te vullen. 'Solly, gasolina... Folgot'. Goed hoor Dong, geen probleem.We hebben immers vakantie. Gelukkig had hij nog wel een jerrycan met gasolina bij zich. Strandje op, strandje af, beetje snorkelen, tussendoor lunchen op een terrasplateau in een boom op een bountystrand. Lekker hoppen dus. Bij de lunch kwamen we een westerse vrouw tegen die al drie weken op Coconut island bij een Filippijns gezin verbleef. Buiten hen was er verder niemand op het eilandje. Daar moet je dan maar weer net zin in hebben. Manuel en Christina konden uiteindelijk op 'German Island' overnachten. Helaas niet met tweeën zoals ze gewild hadden. Op het eiland was 's nachts namelijk een bewaker aanwezig. Het eiland heet German Island omdat het 25jaar door een Duits gezin gehuurd is van de Filippijnse overheid. Op het eiland is een hutje, geen stromend water en geen electriciteit. De Duitser huurt het nu niet meer en is vervangen door een Filippijn. 'S avonds was het natuurlijk tijd voor een borreltje en de nodige peuken. Immers, een pakje Marlboro Light kost hier toch al gauw € 0,80! En ze zijn nog te roken ook. Eugen, de Duitse jongen die momenteel in Zwisterland woont, liet wat reisfoto's zien op zijn Facebook met de iPad van Daniel, iedereen vertelde zijn leukste reisverhalen en ondertussen werden er wat San Miguels gedronken. De volgende ochtend zouden Milou en ik samen met Daniel en Jessica de Jeepney (zoek maar eens op via Google) naar Roxas pakken. Deze kleurrijke, verlengde legerjeeps worden als OV ingezet. Stalen bankjes van binnen, bagagr bovenop, geen profiel op de banden en rijden met die hut. Terwijl er achterin de jeepney een mey tape afgesloten kakelende doos stond, stapten er zo'n 15 Italianen in. Wat een druktemakers! 142 liedjes en 4.295.659.641 foto's verder werden ze rustig. Waarom? Omdat we in het schitterende Roxas aangekomen waren. Het is (voor de Thailand- en Vietnamgangers) vergelijkbaar met Surat Thani of Da Nang. Gauw weg daar dus. Dat had ook kunnen lukken als Daniel niet DE deal van ons leven had gesloten. Voor 350pesos (€ 6,-) p.p. zouden we met een minivan vanuit Roxas naar El Nido gebracht worden. Goede prijs voor een rit van 4uur over een weg waarvan de laatste 22km bestaat uit gravel en zand. Book, de man die deze rit aan Daniel aangeboden had gaf aan dat de minivan er zo zou zijn. Wij deden nog wat boodschappen voor onderweg en ondertussen koelde het lekker af door de regenbui. Een stel uit (?) dat bij ons in de jeepney zat, wilde niet met onze minivan mee maar zij kozen liever voor de openbare bus El Nido. Deze bussen vertrokken ondertussen, volgeladen met mensen en bagage. En wij maar lachen dat we straks lekker in een minivan met airco zouden zitten voor 100 pesos (€ 2,-) meer dan die eigenwijze twee uit de jeepney. Echter bleef het maar duren... en duren... en duren... En er kwam maar geen minivan. Dus ik liep een paar keer naar Book toe. 'No ploblem, no ploblem suw, miniban coming'... Ik stond wat dichter bij hem en begreep wel dat hij inderdaad geen probleem (meer) zag. Hij rook flink naar alcohol. Hij hield op dit station dan ook telkens, net als we dus zelf hadden kunnen doen, telkens een minivan aan om te vragen of ze ons voor 350 pesos mee wilden nemen. Maar geen een chauffeur trapte er in,waardoor Book ons ook niks aan kon bieden. Daniel besloot om eens te kijken hoe laat de volgende openbare bus zou gaan. Dat bleek rond (niks gaat hier op tijd) 12.30u.te zijn. Mooi, dan nemen we die wel. Dus zo'n 2,5uur na aankomst in Roxas konden we door naar El Nido. Deze touringcar was eigenlijk prima. Modern, airco, voldoende ruimte en zelfs een plaspauze na 2uur rijden. Wat de Lonely Planet schrijft over de weg naar El Nido klopt aardig. De weg gaat door een mooi groen landschap, bergen en heuvels en eindigt in de gravel/zandweg van 22km waardoor het een stoffige woestijn lijkt. De backpacks kwamen dan ook vol stof uit de laadruimte. De baai van El Nido is mooi. De Baciet Archipelago bestaat uit vele eilandjes met kalksteenrotsen en witte strandjes. Een beetje vergelijkbaar met Halong Bay in Vietnam. Vanuit El Nido is eiland hoppen een aanrader zegt men. En zo te zien moest dat wel kloppen. Vanuit de terminal zijn we met een tricycle naar het centrum gereden om een hotel te zoeken. Veel hotels hadden nog maar één kamer of meerdere kamers voor één nacht. Aangezien we wel het liefste met vieren in hetzelfde hotel wilden, kwamen we terecht bij El Nido Bay Inn. Prima, schone kamers met airco voor € 36,- per nacht. Tegenover dit hotel zat een duikschool en het Art & Boutique Cafe. Volgens de Lonely Planet dé plek om allerlei tours en tickets te boeken, te internetten of om te eten. Na het inchecken hebben we lekker op het strand gegeten. Onze planning was om hier 4 of 5 dagen te blijven. Het zoeken van een ander hotel bleek toch onbegonnen werk dus dan maar over de prijs onderhandelen als we meer dagen bij El Nido Bay Inn zouden blijven. Dat lukte natuurlijk. Toch al zeker twee hele euro's (100 pesos) eraf weten te krijgen. Hahaha... Wat een leven hier. De restaurantjes hebben hun tafels op het strand staan, fakkels, kaarsen en live muziek vanuit de bar. De vaste gasten, oftewel straathonden, lopen rustig tussen de tafels door en schooien hier en daar wat. De volgende dag zouden we wat praktische dingen gaan regelen zoals onze vlucht vanuit Coron naar Manila, de boottocht naar Coron en een island hopping tour door de Bacuit Archipelago. Dit lukte allemaal en we konden die middag lekker naar een strand. We kozen voor Las Cabanas. Dit ligt op zo'n 10minuten afstand van El Nido (per tricycle). € 1,- p.p. om er te komen en je spreekt met de tricycledriver zelfs een tijd af wanneer hij je weer op kan komen halen. 'After Sunset, no ploblem suw'. Wat nog mooier is, is dat je met vier volwassenen in zo'n ding past. Drie personen in de overkapte zijspan en een persoon achterop. Natuurlijk leek me dit wel wat dus ben ik achterop de motor gaan zitten met m'n rechtervoet op een pedaal, 3cm boven de uitlaat en 5cm naast het wiel. Hmmm... Toch telkens weer ff goed vasthouden bij de drempels dus. Het strand van Las Cabanas is heerlijk. Rustig, mooie schaduwplekken en een schitterend uitzicht. Ook de zonsondergang is vanuit dit punt erg mooi. Rond 18.30u. zijn we teruggereden. Terug in El Nido rijden de tricycles met 'Gangnam Style' schallend uit hun speakers door de smalle straten. Toch wel een leuk dorp hier. Levendige straatjes, restaurantjes met prima eten, winkeltjes en reisbureautjes in overvloed. De dag erna kwamen we Manuel en Christina weer tegen. Het Zwitserse stel dat een nacht op German Island was gebleven. Dat was een leuke ervaring geweest, alleen jammer dat de bewaker zich telkens liet zien. Daardoor was het onbewoond-eiland-idee wat minder. Maar slapen onder een klamboe in een hangmat tussen twee bomen terwijl de zee op nog geen 3 meter kabbelt, was wel echt mooi. Ook zij besloten mee te gaan op de tour van de volgende dag. De bangka deed o.a. Miniloc Island aan waar the small and big lagoon zijn. Toeristisch en vrij druk maar wel een mooie locatie. De hele dag brandt de zon fel en op de strandjes is het zoeken van schaduw toch wel belangrijk. Zo ook met de lunch. Een grote vis die de bootmannen bij hadden werd in een hol in de rotsen gegrild. Rijst erbij, vleesspies en vers fruit... En een schitterend uitzicht. Wat wil een mens nog meer! We eindigden op het 7 commando's beach. Geen idee waarom het zo heet, maar de koude biertjes gingen er wel in. 'S avonds hebben we het op dakterras van ons hotel nog de locale rum gedronken (Tanduay) met cola en Kalimazi (een soort limoentjes). Daniel en Jessica zouden de volgende ochtend de boot naar Coron pakken. De Jessabel, een grotere bangka voor 40 personen die tussen El Nido en Coron op en neer vaart is van een maatschappij waarvan er een paar jaar geleden eentje is gezonken. Ach, daar zullen ze wel van geleerd hebben denk ik dan maar. De tocht duurt normaal gesproken 8uur dus het wordt sowieso een lange zit. Echter gaf Art & Boutique cafe aan dat ze geen zaken meer met hen doen omdat ze niet reliable zijn. Laten wij nou net al tickets hebben. We zullen van Daniel wel horen hoe het was. Omdat ik ook hier wel een keer wilde duiken ben ik de volgende dag met de duikshop tegenover ons hotel gaan duiken. Het was een klein groepje, bestaande uit de divemaster, Maryum (from London baby!Yeah!) en mij. Super dus! De duiken gaan tot een meter of 20. We maakten een duik bij South Miniloc en een duik bij Helicopter Island. Dit eiland zou, zoals de naam al doet vermoeden, op een helicopter moeten lijken maar heeft meer weg van een draak die uit de zee opdoemt. Rond lunchtijd waren we al terug zodat we nog een strandmiddag hadden. Samen met Emanuel en Christina zijn we weer naar Las Cabanas gegaan. Dit keer was de zonsondergang echt schitterend. Zwarte controuren van de palmen tegen een geel, oranje, rode, paarse lucht, een voorbijkomende bangka in de verte. Fototijd! Voor het eten ben ik naar een van de vele massagesalons geweest. Bamboehutjes aan de kant vande straat waar je voor 350 pesos (€ 7,-) een uur compleet in of uit elkaar gekneed wordt. Er zit weer een knoop in m'n rug/schouder waardoor het liggen, snorkelen en duiken zeer doet. Eens kijken wat de dames er aan kunnen doen. Veel olie, een fijne massage, soms wat kriebelig (tickling sir, hihihi) maar wel wat verbetering nadien. In de avond zijn we een keer wat verder van het strand met restaurantjes af gaan eten. Een lokaal tentje met heerlijk eten. De kok was niet echt zuinig geweest met de knoflook dus we meurden alle vier waarschijnlijk ontzettend de volgende dag. Die dag hebben we met vieren nog maar een tour gedaan. Opnieuw snorkelen en op een strand eten. Relaxen en een beetje bijbruinen. Milou wist te regelen dat haar ticket voor de Jessabel bangka geannuleerd kon worden. Zij gaat liever (nou ja, liever helemaal niet over zee) met de boot van Art & Boutique café. Ik pak met Manuel en Christina wel de Jessabel op zondag. De boot van Milou gaat immers pas maandag i.p.v. zondag. Als ik op Coron wil duiken kom ik in de knoei omdat je binnen 24u.na het duiken niet mag vliegen. Vrijdag vliegen we immers naar Manila vanuit Coron. Voor het eten opnieuw een massage gehad. Heerlijk hoor, maar de knoop in m'n rug/schouder wil er echt niet uit. Dat wordt kraken in Holland. 'S avonds zijn we opnieuw naar een lokaal tentje gegaan en ik liet me verrassen door een crispy gerecht. Het bleek een varkenspoot te zijn met een zoetig sausje. Prima, gewoon opeten en de bottencollectie aan de kant leggen. Met een goed gevulde maag gingen we vervolgens naar de Waterhole Bar. Op zaterdag wordt daar schijnbaar altijd een thema georganiseerd. Dit keer was het 'Ladiesnight'. In de middag was ik al een groep lange mannen in jurken tegengekomen. Westerlingen en blijkbaar de eigenaren (Sloveen, Duitser en Filippijn die elkaar uit El Nido kennen) van de Waterhole Bar. Poserend voor een foto hing er bij een van hen een bal ondet zijn jurk uit te bungelen. Aha, wordt het zo'n avond... Mooi, doe maar vier bier. EN SNEL! Het werd een gezellige avond met de nodige drankjes, harige blote konten op en achter de bar en zelfs een Hollandse boer op Wooden shoes! Hij droeg nooit anders, zei hij. Hij liep er de Nijmeegse 4-daagse mee, was er vorig jaar mee naar Vietnam en Thailand geweest en nu stond hij er, al dansend met een recreatieve travestiet, opnieuw op te 'dansen' in de Filippijnen. Höken maar! Ieder z'n ding hè...