De boottocht van Coron naar El Nido

De boottocht naar Coron De Jessabel vertrok op 25 november 2012 rond 9u. na een grondige inspectie van de kustwacht. Iedereen een vestje aan? Ok, gaan dan! Hahahaha.... Update 1, 9.20uur: De motor is zojuist, na 25minuten varen voor de eerste keer uitgevallen. Ondertussen hoor je een rol tape compleet afgerold worden in het openstaande luik. Hmmm.... Dat wordt nog leuk. Update 2, 9.36uur: Er staat nu na een paar flinke golven water in de boot. Waatschijnlijk zijn onze backpacks dus nat in het ruim.Ach ja, kamer met airco in Coron dan maar. Update 3, 11.53uur: Het water loopt netjes weg naar de gaten in de zijkant. Gaten in de boot? Hellup!! Nee hoor, prima boottochtje. Lekker comfi ook.... Er zijn momenteel: - Drie zieke kinderen (waarvan twee aan de pillen van milou die ik meekreeg voor de zekerheid); - Een puffend westers meisje dat aan haar tweede zakje kots is begonnen. Had er toevallig nog eentje in m'n tas zitten (ja ja, een leeg zakje mannen). Aardig toch dat ik haar mijn zakje aangeboden heb?! Heb nog een kauwgompje voor d'r straks en dan kan ze er weer tegenaan! Update 4, 12.14uur: Ik zie een blote borst.... Update 5, 12.16uur en 37seconden: Er komt blijkbaar melk uit. Tsja, dat gaat ook gewoon door he. 'Solly, joe hef kolfluimte fo mie?'. Ze hebben niet eens iets te eten aan boord, laat staan een kolfruimte. Dan maar gewoon die fijnproever aan de campinavoorraad van mama hangen waar iedereen bij zit. Update 6, 12.28uur: We zijn echt pas 1 keer stil komen te liggen.... Afkloppen! Update 7, 12.50uur: Het zakje van het meisje kwam bet aandrijven op de natte vloer. JAMMIE! Update 8, 15.53uur: Nog meer vrouwen die borstvoeding aan het geven zijn. Het lijkt wel een drijvend kraamhotel hier. Update 9, 16.35uur: Ahoy schipper... Land (met bebouwing) in zicht! De Filippijnse jongen naast me maakt deze trip een keer per maand. Pffff... Maar volgens hem zijn we er misschien rond 17.00u.of misschien rond 18.00uur. Ok, of dan misschien ook wel pas om 23.00uur? Hij snapt het maar half waarschijnlijk maar is wel vriendelijk. Update 10, 17.01uur: Christina heeft bijna de hele reis geslapen, liggend op een stinkend, nat reddingsvest terwijl Manuel en ik een beetje hebben zitten lezen. Er spoelt overigens, as we speak, een enorme golf binnen waardoor Christina zijknat is. En gewoon doortukken,hahahahaha. Manuel maakt haar toch maar even wakker

Port Barton, El Nido en verder...

Het is weer even geleden dus tijd voor een update. Onze laatste avond in Sabang was mooi. Te meer omdat de plaatselijke bevolking op zaterdagavond 'uitgaat' wat niet meer betekent dan dreunende housemuziek draaien op het basketbalveld bij de pier. Ondertussen werd er fanatiek gebasketbald en gedronken. Aangezien ons hotelletje (ook wel beter omschreven als kippenhok) tegenover het basketveld lag, konden we meegenieten van de dreunende muziek. Milou heeft d'r herriestoppers, ik heb San Miguel! Dus met een paar biertjes op, ben ik zonder probleem in slaap gevallen zonder wakker te worden voor de volgende ochtend 6.30uur. Om 8.00 uur 's ochtends stonden we dan ook bij Green Verder klaar voor de vaart naar Port Barton (PB).Wat er over PB geschreven stond in de Lonely Planet, deed vermoeden dat dit plaatsje nog meer de laidback sfeer kent dan Sabang. Tijdens de boottocht zaten we met zes personen in een bangka die de kust volgde tot aan PB. PB ligt, net als Sabang aan de westkust van Palawan. Gelukkig was de zee vrij rustig dus op een houten kont, een stilvallende motor en wat flinke spetters na, was het goed te doen.Na zo'n 3,5uur bereikten we het strand van PB. In de boot hadden we inmiddels kennis gemaakt met een Duits stel uit de buurt van Frankfurt (Daniel en Jessica) en een Israëlisch stel uit Tel Aviv. Natuurlijk waren zij ook benieuwd wat er op dit moment allemaal speelt in Israël.Het is dan ook mooi om te zien dat zij zich, ondanks de problemen in het land, niet al te druk maken over de op handen zijnde oorlog daar. Het stel uit Tel Aviv had via iemand in Sabang geregeld dat ze konden kamperen op een onbewoond eiland. Gaaf natuurljk maar aangekomen in PB bleek dat ze nog even 800 pesos (ca. €16,- moesten betalen om per boot op dat eiland afgezet te worden. Wij konden samen met het Daniel en Jessica op zoek naar een accommodatie. Overigens zaten zij ook in PP al in hetzelfde hotel als wij. De nacht voor vertrek vanuit Sabang hadden ze nog wat meegemaakt. Omdat het personeel van hun resort naar het feest op het basketbalveld wilde, waren ze vergeten het vuur in hun cottage uit te maken. Het gevolg was dat Daniel 's nachts dacht: 'waarom hebben we geen stroom meer?'. Toen hij buiten keek stond de cottage van het personeel naast hen in lichterlaaie. Oeps.... Gelukkig sloeg de brand niet over naar hun cottage en liet men de cottage van het personeel 'rustig' uitbranden. Ondanks onze reservering bij een ander hotel, kozen we in PB toch voor een cottage bij Summerhomes. In het midden van het strand gelegen zagen deze cottages er netjes en gezellig uit. We hadden cottage # 1, met uitzicht op zee. 'S nachts kon je met open raam, voorzien van muskietengaas, slapen. Je hoorde dus de zee en het geluid van de krekels. Heeeeerlijk! De middag van aankomst betrok de lucht al snel en kregen we een flinke plensbui. Gelukkig hadden we een overkapte veranda zodat we met een biertje erbij lekker buiten konden blijven zitten. Daniel en Jessica hadden een kamer in plaats van een cottage geboekt bij Summerhomes. Omdat zij ook de volgende dag wilde 'island hoppen', deelden we de kosten voor de boot. Een Zwitsers stel dat zij eerder hadden ontmoet,Manuel en Christina, haakten ook aan. Zij hebben beide hun baan opgezegd en zijn voor 16 maanden op reis. Azië, Afrika en dan Zuid-Amerika. Mooi hoor! Ook zij wilden een nacht op een eiland blijven dus de volgende dag zouden we met zes personen aan het hoppen beginnen en met vier personen terugkomen. Die zes werden er zeven. Een andere Duitse jongen, Eugen, sloot ook nog aan. Hij volgde onze reisroute in tegengestelde richting en had nog wel wat tips voor ons. Ook een reislustig type, gezien de bestemmingen die hij de afgelopen jaren bezocht had. Myanmar was hem toch wel heel goed bevallen. Voormalig Birma is nog niet zo lang open voor toeristen dus wie weet is dat nog eens een volgende bestemming om te bezoeken. Ook Daniel heeft al het nodige gezien. In 2007 heeft hij een jaar lang rond de wereld gereisd. Met bestemmingen als Argentinië, Brazilië, Cambodja, Thailand, Vietnam, Maleisië, Australië, N. Zeeland, Fiji, en weet ik wat nog meer heeft hij mooie reisverhalen die hij ook beschreven heeft in zijn boek 'Life is a journey'. Deze tekst staat ook met trots op zijn onderbeen getattoeëerd. De snorkeltour op zich was niet heel bijzonder. De eilanden zijn wel supermooi. Verlaten stranden, weinig tot geen toeristen in overvolle bootjes en een leuke groep mensen in onze boot. Ja, hier houden we het wel twee dagen vol. Natuurlijk viel ook tijdens deze tocht de motor weer stil. Onze kapitein was vergeten om de benzine bij te vullen. 'Solly, gasolina... Folgot'. Goed hoor Dong, geen probleem.We hebben immers vakantie. Gelukkig had hij nog wel een jerrycan met gasolina bij zich. Strandje op, strandje af, beetje snorkelen, tussendoor lunchen op een terrasplateau in een boom op een bountystrand. Lekker hoppen dus. Bij de lunch kwamen we een westerse vrouw tegen die al drie weken op Coconut island bij een Filippijns gezin verbleef. Buiten hen was er verder niemand op het eilandje. Daar moet je dan maar weer net zin in hebben. Manuel en Christina konden uiteindelijk op 'German Island' overnachten. Helaas niet met tweeën zoals ze gewild hadden. Op het eiland was 's nachts namelijk een bewaker aanwezig. Het eiland heet German Island omdat het 25jaar door een Duits gezin gehuurd is van de Filippijnse overheid. Op het eiland is een hutje, geen stromend water en geen electriciteit. De Duitser huurt het nu niet meer en is vervangen door een Filippijn. 'S avonds was het natuurlijk tijd voor een borreltje en de nodige peuken. Immers, een pakje Marlboro Light kost hier toch al gauw € 0,80! En ze zijn nog te roken ook. Eugen, de Duitse jongen die momenteel in Zwisterland woont, liet wat reisfoto's zien op zijn Facebook met de iPad van Daniel, iedereen vertelde zijn leukste reisverhalen en ondertussen werden er wat San Miguels gedronken. De volgende ochtend zouden Milou en ik samen met Daniel en Jessica de Jeepney (zoek maar eens op via Google) naar Roxas pakken. Deze kleurrijke, verlengde legerjeeps worden als OV ingezet. Stalen bankjes van binnen, bagagr bovenop, geen profiel op de banden en rijden met die hut. Terwijl er achterin de jeepney een mey tape afgesloten kakelende doos stond, stapten er zo'n 15 Italianen in. Wat een druktemakers! 142 liedjes en 4.295.659.641 foto's verder werden ze rustig. Waarom? Omdat we in het schitterende Roxas aangekomen waren. Het is (voor de Thailand- en Vietnamgangers) vergelijkbaar met Surat Thani of Da Nang. Gauw weg daar dus. Dat had ook kunnen lukken als Daniel niet DE deal van ons leven had gesloten. Voor 350pesos (€ 6,-) p.p. zouden we met een minivan vanuit Roxas naar El Nido gebracht worden. Goede prijs voor een rit van 4uur over een weg waarvan de laatste 22km bestaat uit gravel en zand. Book, de man die deze rit aan Daniel aangeboden had gaf aan dat de minivan er zo zou zijn. Wij deden nog wat boodschappen voor onderweg en ondertussen koelde het lekker af door de regenbui. Een stel uit (?) dat bij ons in de jeepney zat, wilde niet met onze minivan mee maar zij kozen liever voor de openbare bus El Nido. Deze bussen vertrokken ondertussen, volgeladen met mensen en bagage. En wij maar lachen dat we straks lekker in een minivan met airco zouden zitten voor 100 pesos (€ 2,-) meer dan die eigenwijze twee uit de jeepney. Echter bleef het maar duren... en duren... en duren... En er kwam maar geen minivan. Dus ik liep een paar keer naar Book toe. 'No ploblem, no ploblem suw, miniban coming'... Ik stond wat dichter bij hem en begreep wel dat hij inderdaad geen probleem (meer) zag. Hij rook flink naar alcohol. Hij hield op dit station dan ook telkens, net als we dus zelf hadden kunnen doen, telkens een minivan aan om te vragen of ze ons voor 350 pesos mee wilden nemen. Maar geen een chauffeur trapte er in,waardoor Book ons ook niks aan kon bieden. Daniel besloot om eens te kijken hoe laat de volgende openbare bus zou gaan. Dat bleek rond (niks gaat hier op tijd) 12.30u.te zijn. Mooi, dan nemen we die wel. Dus zo'n 2,5uur na aankomst in Roxas konden we door naar El Nido. Deze touringcar was eigenlijk prima. Modern, airco, voldoende ruimte en zelfs een plaspauze na 2uur rijden. Wat de Lonely Planet schrijft over de weg naar El Nido klopt aardig. De weg gaat door een mooi groen landschap, bergen en heuvels en eindigt in de gravel/zandweg van 22km waardoor het een stoffige woestijn lijkt. De backpacks kwamen dan ook vol stof uit de laadruimte. De baai van El Nido is mooi. De Baciet Archipelago bestaat uit vele eilandjes met kalksteenrotsen en witte strandjes. Een beetje vergelijkbaar met Halong Bay in Vietnam. Vanuit El Nido is eiland hoppen een aanrader zegt men. En zo te zien moest dat wel kloppen. Vanuit de terminal zijn we met een tricycle naar het centrum gereden om een hotel te zoeken. Veel hotels hadden nog maar één kamer of meerdere kamers voor één nacht. Aangezien we wel het liefste met vieren in hetzelfde hotel wilden, kwamen we terecht bij El Nido Bay Inn. Prima, schone kamers met airco voor € 36,- per nacht. Tegenover dit hotel zat een duikschool en het Art & Boutique Cafe. Volgens de Lonely Planet dé plek om allerlei tours en tickets te boeken, te internetten of om te eten. Na het inchecken hebben we lekker op het strand gegeten. Onze planning was om hier 4 of 5 dagen te blijven. Het zoeken van een ander hotel bleek toch onbegonnen werk dus dan maar over de prijs onderhandelen als we meer dagen bij El Nido Bay Inn zouden blijven. Dat lukte natuurlijk. Toch al zeker twee hele euro's (100 pesos) eraf weten te krijgen. Hahaha... Wat een leven hier. De restaurantjes hebben hun tafels op het strand staan, fakkels, kaarsen en live muziek vanuit de bar. De vaste gasten, oftewel straathonden, lopen rustig tussen de tafels door en schooien hier en daar wat. De volgende dag zouden we wat praktische dingen gaan regelen zoals onze vlucht vanuit Coron naar Manila, de boottocht naar Coron en een island hopping tour door de Bacuit Archipelago. Dit lukte allemaal en we konden die middag lekker naar een strand. We kozen voor Las Cabanas. Dit ligt op zo'n 10minuten afstand van El Nido (per tricycle). € 1,- p.p. om er te komen en je spreekt met de tricycledriver zelfs een tijd af wanneer hij je weer op kan komen halen. 'After Sunset, no ploblem suw'. Wat nog mooier is, is dat je met vier volwassenen in zo'n ding past. Drie personen in de overkapte zijspan en een persoon achterop. Natuurlijk leek me dit wel wat dus ben ik achterop de motor gaan zitten met m'n rechtervoet op een pedaal, 3cm boven de uitlaat en 5cm naast het wiel. Hmmm... Toch telkens weer ff goed vasthouden bij de drempels dus. Het strand van Las Cabanas is heerlijk. Rustig, mooie schaduwplekken en een schitterend uitzicht. Ook de zonsondergang is vanuit dit punt erg mooi. Rond 18.30u. zijn we teruggereden. Terug in El Nido rijden de tricycles met 'Gangnam Style' schallend uit hun speakers door de smalle straten. Toch wel een leuk dorp hier. Levendige straatjes, restaurantjes met prima eten, winkeltjes en reisbureautjes in overvloed. De dag erna kwamen we Manuel en Christina weer tegen. Het Zwitserse stel dat een nacht op German Island was gebleven. Dat was een leuke ervaring geweest, alleen jammer dat de bewaker zich telkens liet zien. Daardoor was het onbewoond-eiland-idee wat minder. Maar slapen onder een klamboe in een hangmat tussen twee bomen terwijl de zee op nog geen 3 meter kabbelt, was wel echt mooi. Ook zij besloten mee te gaan op de tour van de volgende dag. De bangka deed o.a. Miniloc Island aan waar the small and big lagoon zijn. Toeristisch en vrij druk maar wel een mooie locatie. De hele dag brandt de zon fel en op de strandjes is het zoeken van schaduw toch wel belangrijk. Zo ook met de lunch. Een grote vis die de bootmannen bij hadden werd in een hol in de rotsen gegrild. Rijst erbij, vleesspies en vers fruit... En een schitterend uitzicht. Wat wil een mens nog meer! We eindigden op het 7 commando's beach. Geen idee waarom het zo heet, maar de koude biertjes gingen er wel in. 'S avonds hebben we het op dakterras van ons hotel nog de locale rum gedronken (Tanduay) met cola en Kalimazi (een soort limoentjes). Daniel en Jessica zouden de volgende ochtend de boot naar Coron pakken. De Jessabel, een grotere bangka voor 40 personen die tussen El Nido en Coron op en neer vaart is van een maatschappij waarvan er een paar jaar geleden eentje is gezonken. Ach, daar zullen ze wel van geleerd hebben denk ik dan maar. De tocht duurt normaal gesproken 8uur dus het wordt sowieso een lange zit. Echter gaf Art & Boutique cafe aan dat ze geen zaken meer met hen doen omdat ze niet reliable zijn. Laten wij nou net al tickets hebben. We zullen van Daniel wel horen hoe het was. Omdat ik ook hier wel een keer wilde duiken ben ik de volgende dag met de duikshop tegenover ons hotel gaan duiken. Het was een klein groepje, bestaande uit de divemaster, Maryum (from London baby!Yeah!) en mij. Super dus! De duiken gaan tot een meter of 20. We maakten een duik bij South Miniloc en een duik bij Helicopter Island. Dit eiland zou, zoals de naam al doet vermoeden, op een helicopter moeten lijken maar heeft meer weg van een draak die uit de zee opdoemt. Rond lunchtijd waren we al terug zodat we nog een strandmiddag hadden. Samen met Emanuel en Christina zijn we weer naar Las Cabanas gegaan. Dit keer was de zonsondergang echt schitterend. Zwarte controuren van de palmen tegen een geel, oranje, rode, paarse lucht, een voorbijkomende bangka in de verte. Fototijd! Voor het eten ben ik naar een van de vele massagesalons geweest. Bamboehutjes aan de kant vande straat waar je voor 350 pesos (€ 7,-) een uur compleet in of uit elkaar gekneed wordt. Er zit weer een knoop in m'n rug/schouder waardoor het liggen, snorkelen en duiken zeer doet. Eens kijken wat de dames er aan kunnen doen. Veel olie, een fijne massage, soms wat kriebelig (tickling sir, hihihi) maar wel wat verbetering nadien. In de avond zijn we een keer wat verder van het strand met restaurantjes af gaan eten. Een lokaal tentje met heerlijk eten. De kok was niet echt zuinig geweest met de knoflook dus we meurden alle vier waarschijnlijk ontzettend de volgende dag. Die dag hebben we met vieren nog maar een tour gedaan. Opnieuw snorkelen en op een strand eten. Relaxen en een beetje bijbruinen. Milou wist te regelen dat haar ticket voor de Jessabel bangka geannuleerd kon worden. Zij gaat liever (nou ja, liever helemaal niet over zee) met de boot van Art & Boutique café. Ik pak met Manuel en Christina wel de Jessabel op zondag. De boot van Milou gaat immers pas maandag i.p.v. zondag. Als ik op Coron wil duiken kom ik in de knoei omdat je binnen 24u.na het duiken niet mag vliegen. Vrijdag vliegen we immers naar Manila vanuit Coron. Voor het eten opnieuw een massage gehad. Heerlijk hoor, maar de knoop in m'n rug/schouder wil er echt niet uit. Dat wordt kraken in Holland. 'S avonds zijn we opnieuw naar een lokaal tentje gegaan en ik liet me verrassen door een crispy gerecht. Het bleek een varkenspoot te zijn met een zoetig sausje. Prima, gewoon opeten en de bottencollectie aan de kant leggen. Met een goed gevulde maag gingen we vervolgens naar de Waterhole Bar. Op zaterdag wordt daar schijnbaar altijd een thema georganiseerd. Dit keer was het 'Ladiesnight'. In de middag was ik al een groep lange mannen in jurken tegengekomen. Westerlingen en blijkbaar de eigenaren (Sloveen, Duitser en Filippijn die elkaar uit El Nido kennen) van de Waterhole Bar. Poserend voor een foto hing er bij een van hen een bal ondet zijn jurk uit te bungelen. Aha, wordt het zo'n avond... Mooi, doe maar vier bier. EN SNEL! Het werd een gezellige avond met de nodige drankjes, harige blote konten op en achter de bar en zelfs een Hollandse boer op Wooden shoes! Hij droeg nooit anders, zei hij. Hij liep er de Nijmeegse 4-daagse mee, was er vorig jaar mee naar Vietnam en Thailand geweest en nu stond hij er, al dansend met een recreatieve travestiet, opnieuw op te 'dansen' in de Filippijnen. Höken maar! Ieder z'n ding hè...

Sabang, The Underground River en fotomodel voor een dag

Zoals gezegd zitten we in Sabang. Wat ik trouwens vergeten was te zeggen is dat de stille Japanner van onze tour in PP bij de laatste stop over een steen struikelde. Beschaamd lachend keek hij rond en zag mijn glimlach. In wat onverstaanbaar gebrabbel zei hij iets tegen zijn vrouw die vervolgens zei: 'He said you look like young Bruce Willis. Pretty with nice smile!'. Nou bedankt voor het 'compliment'. Kaal, littekens en een haakneus is Tha Bomb in Japan blijkbaar. Vanochtend (zaterdag 17-11) moesten we er opnieuw vroeg uit. Om 6.30u.heb ik de wekker nog een dreun gegeven maar om 6.45u.was het toch echt tijd voor actie. We moesten om 8u.op de pier zijn om daar een bootje naar de ondergrondse rivier te pakken. We konden deze boot delen met 3 anderen. Een jonge Amerikaan die vanuit PP op de motor gekomen was voor een dagtrip en een Zwitsers stel. Met een bangka (smal bootje met bamboe drijvers aan beide kanten) werden we in zo'n 15 minuten afgezet bij het strandje dat verscholen ligt in een baai. De uitmonding van de rivier zorgt voor brak water waarin je vanwege de ecologische waarde niet mag zwemmen. Het water in de baai is rustig en de kalstenen rotsen er omheen zorgen voor een mooi plaatje. Voorzien van een mooie maar te kleine bouwhelm werden we in het kleinere bootje geloosd. Natuurlijk werden er, zoals in de Efteling, door de plaatselijke fotografen een aantal foto's gemaakt die je nadien kan kopen. De grot van binnen is mooi.Voorzien van een zoeklicht bediend door de Amerikaan, werd er uitleg gegeven over de stalagtieten en -mieten in de vorm van de 3 koningen, de div.soorten groente en fruit en het laatste avondmaal. Druipend van het vocht, zorgt de grot voor een riante vleermuis en vogelvilla. Ook de vogels waarvan het nest gebruikt wordt voor een soep met helende werking, vlogen hier rond.We moesten uitkijken voor de guano (poep) die gelost wordt door de vliegeniers die boven de boot fladderen. Na zo'n 1,5km en 45 minuten was er weer zonlicht te zien en konden we weer per bangka terug naar het strand van Sabang. Daar aangekomen was het tijd voor de lunch en de plannimg voor de komende dagen. We hebben besloten om morgenochtend (18-11) naar Port Barton te varen. Om 8uur worden we bij onze vriend van Green Verde verwacht om via de kust in 3 a 4 uur naar Port Barton te varen. Het alternatief was om 7uur in een minivan gepropt te zitten. Port Barton ligt net als Sabang aan de westkust van Palawan. Toch jammer dat ze hoofdweg op het eiland aan de oostkant hebben aangelegd. Vandaar de veel langere duur van de busrit en de keuze voor de boot. In de middag was het na het strand weer tijd voor een drankje. Sheradin Beach Resort, de meest luxe accommodatie in Sabang, heeft een mooi terras aan het strand dus streken we daar neer. Na een half uurtje werden we door een medewerkster aangesproken: 'Would you like to do a potoshoot for ouw hotel?'. Uhhhh... Bezweet, een nat shirt en natte zwembroek, ongeschoren... Ja, ik snap de vraag wel.Ik lijk immers niet voor niks op Bruce Willis! Uitbuiten die kans! 'Ok,but what should I do for the picture then?'. Het blijkt te gaan om het rijden van een paar rondjes op een van de nieuwe Segways. Je weet wel, van die tweewielers waar je rechtop op staat en door naar voren te gaan hangen vooruit gaat. Een technisch snufje als speelgoedje voor hotelgasten dus. Met een prijs van omgerekend € 10.000,- is zo'n ding hier duurder dan een auto. En dan vragen ze of ik er even mee langs een zwembad wil crossen?! Tuurlijk joh, kom maar op. De dame biedt zelfs free drinks aan, dus het wordt alleen maar mooier :). Het hangend rijden/remmen went snel en al even snel zit er een vlot tempo in de rondjes. Na een aantal foto's is het tijd voor de volgende route: zigzaggend langs het zwembad. Uhhhh.... Ik ben Bruce Willis, ik kan dat! Die Hard, Die Harder, Die Quickly! Nou was geëlectrocuteerd worden in het zwembad door een € 10.000,- kostende Segway van een paar honderd kilo niet mijn planning. Maar was het niet de eigenaar/bedenker van Segway zelf die in 2012 gestorven is doordat hij met zo'n ding van een klif afgereden is? Na de rit werden we nog gevraagd voor een fotoshoot bij het romantic dinner at sunset. Dit hebben vanwege tijdgebrek toch maar overgeslagen. Bij het weggaan kwam de ober netjes aangeven dat de genuttigde drankjes on the house waren. Zo hoort het! Alsof Bruce Willis zou betalen voor z'n eten en drinken op de set. Leuk hoor, fotomodel voor een dag.

Van Manila naar Puerto Princesa

Over Manila kunnen we kort zijn: vies,smerig,ranzig,lelijk en zweterig...Punt Gelukkig is het eiland Palawan een stuk mooier en groener.Met een klein vliegveld (voorzien van een bagageband van wel 10 hele meters!), vriendelijke en behulpzame mensen en veel minder smog, is de sfeer een stuk relaxter. Natuurlijk wilden we de omgeving verkennen dus na het inchecken in het gekleurde hippiehotel Deep Forest Garden Inn, zijn we richting de hoofdstraat van de 'stad' Puerto Princesa (PP) gelopen. Met circa 250.000 inwoners is de hoofdstad van Palawan voor hun begrippen groot. De menigte concentreert zich eigenlijk maar in één straat: Rizal Street. Volop banken,eettentjes, winkeltjes en natuurlijk weer smog.De tricycles (motoren met een overdekte zijspan) rijden kris kras door elkaar heen.Als je een ritje meerijdt lijkt het wel of je een dag bij de fietsenmaker hebt mogen helpen. Lekker brommers starten, gas geven en flink inhaleren maar. Ja ja,zo kennen we Azië weer. En toch als je van de hoofdstraat af gaat kom je al snel in een rustige groene omgeving waar de mensen op straat hun dagelijkse dingen doen. Na een flinke wandeling was het tijd voor een douche, wat eten, wat dingen voor de dag erna regelen bij het reisbureautje in het hotel en op tijd naar bed. We zijn de volgende dag met een City Tour meegegaan. Een leuke manier om wat van PP en de omgeving te zien. Met een kleurrijk gezelschap bestaande uit een 'Pi-lli-pi-no fem-mi-li' (zoals de smakkende en boeren latende Filippijn zijn gezin noemt), een ouder Japans stel en een luidruchtige Amerikaan die maar niet genoeg op kan scheppen over zijn tweede, jongere vrouw, gaan we per minivan de weg op. Ondertussen valt onze eerste regenbui en de straten zien bruin van het zanderige water. Als eerste rijden we langs de Baywalk.Een soort van boulevard waar 's avonds onder het toeziend oog van.... een beeld(wie,geen idee meer?) vis gegeten kan worden.De Amerikaan is erg geïnteresseerd en stelt van achter uit het busje volop vragen.De Japanners zeggen niet veel maar glimlachen constant naar iedereen.Mooi om te zien.Vervolgens gaan we naar een memorial op Plaza Cuartel.Hier werden 154 Amerikaanse gevangen soldaten (Prisoners of War) door de Japanse bezetters in WO II levend verbrand. Tijdens een luchtaanval moesten zij onderduiken in tunnels.Echter stonden Japanse soldaten klaar om ze aan het begin van de tunnel te overgieten met brandbare vloeistof.Deze 154 soldaten kwamen om. Een ander, gelukkigere groep, wist door de tunnels te ontkomen en zwom een stuk van de baai over om daar de vrijheid tegemoet te gaan. Vervolgens hebben we aan de overkant van de straat een katholieke kathedraal (Immaculate Conception Cathedral) bezocht. Niet heel bijzonder overigens. Daarna was het tijd voor een souvenirshop. Parels worden hier veel gekweekt en dus ging de Amerikaan even shoppen.Wachtend op zijn uitstekende onderhandelinstechnieken stonden we onder de overkapping te luisteren naar de smakkende monden van de Filippijnse dame en heer. 'You wan sam cashiewnus?'. Ja joh, lekker meesmakken dus. Ondertussen keek de bewaker/agent lachend naar ons terwijl hij zijn shotgun zat te poetsen. Toen ik hem vriendelijk vroeg of het geladen was en of hij 'm wel eens gebruikt had, zei hij vriendelijk: 'No understand, yes'. Ahaaa, duidelijk! De volgende bezienswaardigheid was een stukje dierenleed.Dat mag natuurlijk niet ontbreken in deze landen.Een half uur op de crocodilefarm met natuurlijk krokodillen, een lid van de berenfamilie en wat vogels verder, was dit niet echt aan ons besteed. De Amerikaan stond natuurlijk hard om meer kip te schreeuwen zodat de crocs al happend omhoog zouden komen maar helaas...hij kwam niet boven de Filippijnse groepen uit. Door de regen en de slecht begaanbare weg was het maar de vraag of we bij de Iwahig Penal Farm & Prison konden komen. Deze open gevangenis is eigenlijk een boerderij van diverse hectare groot.De gevangenen werken hier als boer om op die manier hun straffen uit te zitten.Vaak komen ze vanuit de gevangenis in Manila.Ze krijgen eerst een soort van opleiding tot boer om vervolgens overgeplaatst te worden naar Iwahig. Bij de ingang is een hokje met 1 bewaker en een gevangene die de poort netjes open doet voor ons. De weg door de landbouwgrond is inderdaad slecht. De landbouw concentreert zich met name op de rijstteelt. Lekkel lekkel, van Lassie & Iwahig dus! Naast landbouw, maken de gevangenen ook souvenirs. Leuk om hier wat te kopen dus. Als we de sporthal binnenkomen, komen verschillende gevangenen naar ons toe. 'Wanna buy this sir? Wanna buy that sir?'. Ik besluit een houten pijp te kopen. TIP VAN DE WEEK: 'You can smoke marihuana with this sir'. 'We come from Holland where you can smoke it everywhere', zeg ik lachend. 'I got life sentence here for marihuana sir'. Oeps.... Tsja, zo raar kan het soms zijn in de wereld. Milou wordt door een groep gevangenen uitgenodigd om met hun dans mee te doen.Het lijkt wel een flash mob. Nagenoeg synchroon dansen ze op de muziek van de Backstreet Boys en Milou staat er tussen. Mooi om te zien.Daarna willen ze natuurlijk met haar op de foto want ze is 'so beautiful' en natuurlijk hun 'number one'. Toch is het, ondanks deze luchtige sfeer, gek als een jonge gast verteld dat hij voor moord vast zit maar over vier dagen vrij komt. Hij gaat dan terug naar Manila. Mooi voor hem zou je denken. Het tegendeel is waar. Hij heeft een hoop problemen en sluit niet uit dat hij nog iemand gaat vermoorden. Hmmm.... Wie weet wat hij allemaal al meegemaakt heeft en wat zijn complete verhaal is. Op de terugweg is dat wel iets wat je bij blijft. Als laatste bezienswaardigheid stoppen we bij 'the governors house'. Een soort van villa met een flink stuk grond er omheen waar de gouverneur enkel in de weekenden verblijft. Vreemd is dan weer wel dat er ook dan toeristen door zijn tuin mogen banjeren. 'S avonds was het door de regen lekker afgekoeld en konden we in het hotel eten, het vervoer naar Sabang regelen. De accommodatie was wat lastiger te regelen maar dat lukte de volgende ochtend alsnog. Inmiddels zijn we in 2uur per minivan naar Sabang verhuisd. Hier gaan we zaterdag (morgen dus) de ondergrondse rivier bezoeken. Met een bangka (bootje) varen we langs de kust naar een strandje.Daar ga je in een kleiner bootje en vaar je naar de ingang van de grot. Het is door de Filippijnse bevolking zelf, d.m.v. een stemming (?!), verkozen tot een van de 7 wereldwonderen. Ik ben benieuwd. Ik lig nu op het strand van Sabang te typen terwijl er boven zee onweer hangt. We hebben daarstraks een bui gehad maar je kunt prima schuilen in een van de strandtentjes terwijl je over de baai van Sabang kijkt. Foto's uploaden is wat lastig omdat ik m'n telefoon vaak niet meeneem en de foto's van het fototoestel niet via de telefoon te uploaden zijn. Maar vanaf nu wordt het mooier dus zal ik proberen om 'm vaker mee te nemen en wat kiekjes te schieten ;) Groeten van ons!

Hong Kong

Hong Kong Na een goede vlucht van 11,5 uur met Cathay Pacific zijn we de 11e aangekomen in Hong Kong. Een beetje duf van de vlucht, viel het Milou na 2minuten in de taxi al op dat ze hier links rijden. Op zich niet zo heel gek, bedenkend dat de taxichauffeur rechts voorin achter zijn stuur wat 'lengels zat te platen'.Althans...een poging tot :). Vanwege het tijdverschil van 8uur met Nederland betekende dit dat we om 8.15u.het hotel binnenstapte. Vervolgens moesten we onszelf nog een aantal uren vermaken in de stad, omdat de kamers officieel pas vanaf 15u.beschikbaar zijn. Gelukkig was onze kamer om 12.30u.al klaar zodat we na de wandeling een lekkere douche konden nemen en daarna een paar uurtjes slapen. 'S avonds zijn we de buurt gaan verkennen. Bij de markt op Temple Street hebben we een lekkere beef curry en noodlesoup op. Rondstruinend over de markt stuitten we nog op de eerste aankoop; een echt kralenarmbandje.Daarna zijn we bij de haven gaan kijken naar de lichtshow.Op zich mooi...denken we...?! Toen we aankwamen was de show namelijk net afgelopen ;).Het uitzicht over de skyline maakt dan wel weer een hoop goed.En dan is het natuurlijk tijd voor een biertje! Een drukke straat,veel kabaal,geen wc's en prima plastic krukjes... Azië it is! Vandaag zijn we op tijd op pad gegaan. We wilden de grote boeddha en het boeddhistisch klooster zien waarvoor je met een kabelbaan langs het vliegveld moet.Door de bewolking was het zicht niet heel goed maar zeker de moeite waard. Hierna zijn we naar Victoria's Peak gehobbeld met de bus.VP geeft een mooi uitzicht over de baai van Hong Kong. Dan zie je eigenlijk pas goed hoeveel hoogbouw er hier op een m2 neergezet is.Nu,terug in het hotel,is het tijd om in te pakken.Morgenochtend om 6.30u. rijden we naar het vliegveld om vervolgens naar Manila door te vliegen. En nu? Tijd om het licht uit te doen... Tot snel

De vakantie komt er aan!

Hallo allemaal,

Nog maar zo'n acht weken en dan kunnen een koud Nederland verruilen voor de Tropische warmte van Hong Kong en de Filippijnen.

Zoals de planning er nu uit ziet, zullen we na enkele dagen HK doorvliegen naar Manila waar we een nacht door zullen brengen. De dag erop vliegen we naar Puerto Princesa op Palawan. Vanaf dat moment zullen we noordwaarts het eiland verkennen om begin december weer terug te vliegen naar Nederland.

Wij wensen jullie veel leesplezier!

Paul en Milou