Over Manila kunnen we kort zijn: vies,smerig,ranzig,lelijk en zweterig...Punt Gelukkig is het eiland Palawan een stuk mooier en groener.Met een klein vliegveld (voorzien van een bagageband van wel 10 hele meters!), vriendelijke en behulpzame mensen en veel minder smog, is de sfeer een stuk relaxter. Natuurlijk wilden we de omgeving verkennen dus na het inchecken in het gekleurde hippiehotel Deep Forest Garden Inn, zijn we richting de hoofdstraat van de 'stad' Puerto Princesa (PP) gelopen. Met circa 250.000 inwoners is de hoofdstad van Palawan voor hun begrippen groot. De menigte concentreert zich eigenlijk maar in één straat: Rizal Street. Volop banken,eettentjes, winkeltjes en natuurlijk weer smog.De tricycles (motoren met een overdekte zijspan) rijden kris kras door elkaar heen.Als je een ritje meerijdt lijkt het wel of je een dag bij de fietsenmaker hebt mogen helpen. Lekker brommers starten, gas geven en flink inhaleren maar. Ja ja,zo kennen we Azië weer. En toch als je van de hoofdstraat af gaat kom je al snel in een rustige groene omgeving waar de mensen op straat hun dagelijkse dingen doen. Na een flinke wandeling was het tijd voor een douche, wat eten, wat dingen voor de dag erna regelen bij het reisbureautje in het hotel en op tijd naar bed. We zijn de volgende dag met een City Tour meegegaan. Een leuke manier om wat van PP en de omgeving te zien. Met een kleurrijk gezelschap bestaande uit een 'Pi-lli-pi-no fem-mi-li' (zoals de smakkende en boeren latende Filippijn zijn gezin noemt), een ouder Japans stel en een luidruchtige Amerikaan die maar niet genoeg op kan scheppen over zijn tweede, jongere vrouw, gaan we per minivan de weg op. Ondertussen valt onze eerste regenbui en de straten zien bruin van het zanderige water. Als eerste rijden we langs de Baywalk.Een soort van boulevard waar 's avonds onder het toeziend oog van.... een beeld(wie,geen idee meer?) vis gegeten kan worden.De Amerikaan is erg geïnteresseerd en stelt van achter uit het busje volop vragen.De Japanners zeggen niet veel maar glimlachen constant naar iedereen.Mooi om te zien.Vervolgens gaan we naar een memorial op Plaza Cuartel.Hier werden 154 Amerikaanse gevangen soldaten (Prisoners of War) door de Japanse bezetters in WO II levend verbrand. Tijdens een luchtaanval moesten zij onderduiken in tunnels.Echter stonden Japanse soldaten klaar om ze aan het begin van de tunnel te overgieten met brandbare vloeistof.Deze 154 soldaten kwamen om. Een ander, gelukkigere groep, wist door de tunnels te ontkomen en zwom een stuk van de baai over om daar de vrijheid tegemoet te gaan. Vervolgens hebben we aan de overkant van de straat een katholieke kathedraal (Immaculate Conception Cathedral) bezocht. Niet heel bijzonder overigens. Daarna was het tijd voor een souvenirshop. Parels worden hier veel gekweekt en dus ging de Amerikaan even shoppen.Wachtend op zijn uitstekende onderhandelinstechnieken stonden we onder de overkapping te luisteren naar de smakkende monden van de Filippijnse dame en heer. 'You wan sam cashiewnus?'. Ja joh, lekker meesmakken dus. Ondertussen keek de bewaker/agent lachend naar ons terwijl hij zijn shotgun zat te poetsen. Toen ik hem vriendelijk vroeg of het geladen was en of hij 'm wel eens gebruikt had, zei hij vriendelijk: 'No understand, yes'. Ahaaa, duidelijk! De volgende bezienswaardigheid was een stukje dierenleed.Dat mag natuurlijk niet ontbreken in deze landen.Een half uur op de crocodilefarm met natuurlijk krokodillen, een lid van de berenfamilie en wat vogels verder, was dit niet echt aan ons besteed. De Amerikaan stond natuurlijk hard om meer kip te schreeuwen zodat de crocs al happend omhoog zouden komen maar helaas...hij kwam niet boven de Filippijnse groepen uit. Door de regen en de slecht begaanbare weg was het maar de vraag of we bij de Iwahig Penal Farm & Prison konden komen. Deze open gevangenis is eigenlijk een boerderij van diverse hectare groot.De gevangenen werken hier als boer om op die manier hun straffen uit te zitten.Vaak komen ze vanuit de gevangenis in Manila.Ze krijgen eerst een soort van opleiding tot boer om vervolgens overgeplaatst te worden naar Iwahig. Bij de ingang is een hokje met 1 bewaker en een gevangene die de poort netjes open doet voor ons. De weg door de landbouwgrond is inderdaad slecht. De landbouw concentreert zich met name op de rijstteelt. Lekkel lekkel, van Lassie & Iwahig dus! Naast landbouw, maken de gevangenen ook souvenirs. Leuk om hier wat te kopen dus. Als we de sporthal binnenkomen, komen verschillende gevangenen naar ons toe. 'Wanna buy this sir? Wanna buy that sir?'. Ik besluit een houten pijp te kopen. TIP VAN DE WEEK: 'You can smoke marihuana with this sir'. 'We come from Holland where you can smoke it everywhere', zeg ik lachend. 'I got life sentence here for marihuana sir'. Oeps.... Tsja, zo raar kan het soms zijn in de wereld. Milou wordt door een groep gevangenen uitgenodigd om met hun dans mee te doen.Het lijkt wel een flash mob. Nagenoeg synchroon dansen ze op de muziek van de Backstreet Boys en Milou staat er tussen. Mooi om te zien.Daarna willen ze natuurlijk met haar op de foto want ze is 'so beautiful' en natuurlijk hun 'number one'. Toch is het, ondanks deze luchtige sfeer, gek als een jonge gast verteld dat hij voor moord vast zit maar over vier dagen vrij komt. Hij gaat dan terug naar Manila. Mooi voor hem zou je denken. Het tegendeel is waar. Hij heeft een hoop problemen en sluit niet uit dat hij nog iemand gaat vermoorden. Hmmm.... Wie weet wat hij allemaal al meegemaakt heeft en wat zijn complete verhaal is. Op de terugweg is dat wel iets wat je bij blijft. Als laatste bezienswaardigheid stoppen we bij 'the governors house'. Een soort van villa met een flink stuk grond er omheen waar de gouverneur enkel in de weekenden verblijft. Vreemd is dan weer wel dat er ook dan toeristen door zijn tuin mogen banjeren. 'S avonds was het door de regen lekker afgekoeld en konden we in het hotel eten, het vervoer naar Sabang regelen. De accommodatie was wat lastiger te regelen maar dat lukte de volgende ochtend alsnog. Inmiddels zijn we in 2uur per minivan naar Sabang verhuisd. Hier gaan we zaterdag (morgen dus) de ondergrondse rivier bezoeken. Met een bangka (bootje) varen we langs de kust naar een strandje.Daar ga je in een kleiner bootje en vaar je naar de ingang van de grot. Het is door de Filippijnse bevolking zelf, d.m.v. een stemming (?!), verkozen tot een van de 7 wereldwonderen. Ik ben benieuwd. Ik lig nu op het strand van Sabang te typen terwijl er boven zee onweer hangt. We hebben daarstraks een bui gehad maar je kunt prima schuilen in een van de strandtentjes terwijl je over de baai van Sabang kijkt. Foto's uploaden is wat lastig omdat ik m'n telefoon vaak niet meeneem en de foto's van het fototoestel niet via de telefoon te uploaden zijn. Maar vanaf nu wordt het mooier dus zal ik proberen om 'm vaker mee te nemen en wat kiekjes te schieten ;) Groeten van ons!